Subiektywny zestaw lektur – cz. 2

Serdecznie zapraszam na kolejny subiektywny zestaw lektur, tym razem przez spojrzenie filozoficzne. Dzisiejsze propozycje to klasyki – znane nazwiska, znane tytuły, pozycje, które wywarły niezaprzeczalny wpływ na rozwój świata. Zatem to absolutny “must have” dyrektora instytucji kultury!

1. Umberto Eco, “O bibliotece”, Świat Książki, Warszawa 2007. 

Umberto Eco znany jest głównie jako autor “Imienia róży”, “O bibliotece” jest  odczytem wygłoszonym w 1981 r. z okazji dwudziestopięciolecia Biblioteki Miejskiej w Mediolanie. Ta niewielka objętościowo książeczka sprawia, że biblioteka staje się wszechświatem – raz w wersji koszmarnej, raz idealnej. Eco wspomina o zagrożeniach, jakie mogą spotkać biblioteki. I zastanawia się nad tym, czy można uzyskać kompromis między chronieniem książek a społecznymi korzyściami płynącymi z ich intensywnego obiegu? Książka obowiązkowa dla dyrektorów bibliotek.

2. Zygmunt Bauman, “Kultura w płynnej nowoczesności”, Agora, Warszawa 2011.

Zygmunt Bauman robi niespieszny spacer przez prądy filozoficzne i przekłada je na potrzeby kultury. Wskazuje paradoksy typu obrona porządku rzeczy i artyzm wierny powołaniu sztuki, które walczą ze sobą, a jednocześnie nie mogą bez siebie żyć. Bez znajomości książek Baumana nie wiemy nic. 

3. Theodor W. Adorno, “Przemysł kulturalny. Wybrane eseje o kulturze”, NCK, Warszawa 2019.

Książka wydana w tym roku, na szczęście, bo Theodor W. Adorno miał sporo ciekawych pomysłów. Jednym z ważniejszych tematów, p które sięga, jest nieutożsamianie przemysłu kulturalnego z kulturą masową, zwaną niskim obiegiem kultury. I jednocześnie ostrzega przed nim, bo stanowi zagrożenie dla doświadczania sztuki, która staje się zdegradowanym obiektem. Ku przemyśleniu.

4. Artur Schopenhauer, “Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów”, Verso, Kraków 2010.

W skrócie – książka o tym, co mówić i jak mówić, żeby przekonać do siebie słuchacza. Jakie stosować wybiegi i argumenty, by wygrywać w sporach. Artur Schopenhauer – urodzony w Gdańsku niemiecki filozof, przedstawiciel pesymizmu w filozofii, bohater internetowych memów w naszych czasach, jest twórcą dzieła genialnego.

5. Johan Huizinga, “Homo ludens: zabawa jako źródło kultury”, Aletheia, Warszawa 2007.

Jeśli dyrektor instytucji kultury ma mieć wpływ na kształt działalności i twórczości swojego otoczenia, to Johan Huizinga pomoże w tej sferze kultury popularnej i zabawy ludycznej. Człowiek jest zwierzęciem lubiącym się bawić, grać i rywalizować. Książka pomaga uświadomić sobie pewne zachowania “człowieka bawiącego się”. 

Dzisiejszy zestaw lektur może nieco trącić myszką wobec szałowych top nazwisk w księgarniach, niemniej w/w pozycje kulturalny człowiek znać powinien. A za takich uważam dyrektorów instytucji kultury.

Pax!